Waarom is claymation zo eng? 4 fascinerende redenen

door Kim bijgewerkt: 13 June 2022

Als je een van de millennials bent die is opgegroeid met kijken kleivorming klassiekers als 'The Nightmare Before Christmas', 'Shaun the Sheep' en 'Chicken Run', je hebt zeker een geweldige smaak.

Maar het punt is dat ik deze films altijd een beetje verontrustend en soms zelfs angstaanjagend heb gevonden. En dat is niet omdat de meeste van hen horror waren.

Sterker nog, geen enkele horrorfilm of zelfs animatie geeft me het gevoel dat ik ervaar tijdens het kijken naar een normale klei-animatiefilm.

Er bestaan ​​verschillende theorieën over waarom claymation voor sommige mensen zo eng is. Een populaire verklaring is het psychologische effect van de zogenaamde "griezelige vallei", waar de personages een menselijke vorm zo benaderen dat het ons schrik aanjaagt.

Maar er zijn andere mogelijke verklaringen voor waarom claymation het spul is van iemands nachtmerries. Lees verder om ze allemaal te leren kennen.

4 verklaringen waarom kleien zo eng is

Claymation is een van de moeilijkste en meest unieke soorten stop-motionanimatie.

Hoewel het nu niet zo gebruikelijk is, was klei-animatie in de jaren 90 een van de meest gebruikte animatietechnieken.

Bijna elke film die de bovengenoemde animatietechniek gebruikte, was een kaskraker. Desondanks meldden veel kijkers dat kleianimatie eng was.

Zoals je kon verwachten, riepen deze eigenaardigheid van kleivorming een aantal fascinerende vragen op in mijn hoofd.

En om mijn antwoord te vinden, deed ik wat elke nieuwsgierige persoon tegenwoordig doet... surfen op het internet, meningen lezen en wetenschappelijke feiten vinden die ze ondersteunen.

Hoewel moeilijk, was mijn poging niet helemaal hopeloos.

Ik heb zelfs een aantal interessante dingen gevonden die een antwoord bieden op waarom claymation me soms de stuipen op het lijf jaagt (en misschien jij?) en waarom het een van de engste soorten animaties ooit is!

Wat kunnen daar de achterliggende redenen voor zijn? De volgende uitleg kan uw vraag misschien beantwoorden.

De "griezelige vallei"-hypothese

Een van de dingen die het verontrustende gevoel dat werd opgewekt bij het kijken naar claymation effectief zou kunnen verklaren, zou de 'uncanny valley'-hypothese kunnen zijn.

Weet niet wat het is? Laat me je dat vanaf het begin proberen uit te leggen. Nerd alert ... het is een van de meest opwindende en engste dingen die ik in een tijdje heb gelezen.

De ‘uncanny valley-hypothese’ is stevig gebaseerd op het concept van ‘uncanny’, gepresenteerd door Earnst Jenstsch in 1906, en bekritiseerd en uitgewerkt door Sigmund Freud in 1919.

Het concept suggereert dat humanoïde objecten die onvolmaakt lijken op een echte mens, bij sommige mensen gevoelens van onbehagen en afschuw kunnen oproepen.

Het concept werd later geïdentificeerd door de Japanse robotica-professor Masahiro Mori.

Hij ontdekte dat hoe dichter een robot bij een echte mens staat, hoe meer empathische emotionele reacties bij mensen worden opgewekt.

Naarmate de robot of het humanoïde object echter steeds meer op de echte mens lijkt, is er een stadium waarin de natuurlijke emotionele reactie verandert in afkeer, waarbij de structuur er raar en griezelig uitziet.

Naarmate de structuur dit stadium overschrijdt en er menselijker uitziet, wordt de emotionele reactie opnieuw empathisch, net als wat we zouden voelen als mens-tot-mens.

De ruimte tussen deze gevoelens van empathie, waar men afkeer en afschuw voelt voor het mensachtige object, is wat eigenlijk bekend staat als de 'griezelige vallei'.

Zoals je misschien al had voorspeld, blijft kleivorming meestal hangen in deze "vallei".

Omdat de kleikarakters niet veel verder van de realiteit verwijderd zijn, en ook niet perfect humaan zijn, is onbehagen voelen de emotionele, onvrijwillige en natuurlijke reactie van je hersenen.

Dit is een van de meest geloofwaardige en misschien wel de meest wetenschappelijke verklaringen waarom kleien eng is. Bovendien kan het voor bijna iedereen verontrustend zijn om naar te kijken.

Een manier om het te zeggen is dat claymation niet zo ultrarealistisch is als een computergeanimeerde film of andere stop-motionfilms om empathische reacties uit te lokken.

Zo stuurt het hem automatisch door het griezelige steegje.

Maar is dat de enige verklaring? Waarschijnlijk niet! Claymation is veel meer dan alleen nerdy theorieën. ;)

De personages zien eruit alsof ze gaan schreeuwen

Ja, ik weet dat dat niet bij elke claymation het geval is, maar als we kijken naar kleianimatiefilms uit de jaren 90, dan klopt deze stelling.

Met de constant zichtbare tanden, de ultrabrede monden en relatief eigenaardige gezichten, lijkt elke keer dat een personage praat, iemand die de muur op gaat en gaat schreeuwen.

Hoewel het niet de grootste reden is waarom claymation griezelig is, komt het zeker in aanmerking als je goed kijkt!

Veel kleifilms bevatten verontrustende verhalen en beelden

In een niet nader genoemde Victoriaanse stad gaan Victor Van Dort, de zoon van een vishandelaar, en Victoria Everglot, de onbeminde dochter van een aristocraat, trouwen.

Maar terwijl ze geloften uitwisselen op de dag van het huwelijk, is Victor te nerveus en vergeet hij zijn geloften terwijl hij de jurk van de bruid in brand steekt.

Uit schaamte vlucht Victor naar een nabijgelegen bos waar hij zijn geloften repeteert en zijn ring op een omgekeerde wortel plaatst.

Voor hij het weet, ontwaakt een lijk uit haar graf en accepteert Victor als haar echtgenoot en draagt ​​hem naar het land van de doden.

Dat, mijn vriend, maakt deel uit van de plot van de beruchte film 'Corpse Bride'. Is het niet een beetje donker?

Nou, dit is niet de enige kleifilm met zo'n thema en verhaallijn.

'The Adventures of Mark Twain', 'Chicken Run', 'Nightmare Before Christmas' van Tim Burton, 'Paranorman' van Chris Butler, er zijn talloze kleifilms met verontrustende verhalen.

Begrijp me niet verkeerd, ze zijn ongelooflijk.

Maar zou ik mijn kinderen naar een van deze titels laten kijken? Nooit! Ze zijn te donker en bloederig voor jonge kinderen.

Het kan te wijten zijn aan claymation-fobie

Ook bekend als lutumotofobie, is de kans groot dat jij of je kinderen kleien eng vinden, simpelweg vanwege je onderliggende angsten?

In tegenstelling tot de "griezelige vallei" die mogelijk angstgevoelens kan veroorzaken, ontstaat er soms een kleimatiefobie als je te veel weet over kleimatie.

Als een 9-jarige er bijvoorbeeld achter komt dat de soort poppen gebruikt in stop-motionanimatie zijn eigenlijk gemaakt in Indonesische tradities om de doden te vertegenwoordigen?

Of het feit dat er een animatietechniek is gebruikt om het lijk van dode insecten te verplaatsen om een ​​animatiefilm te maken? En dat claymation slechts een uitbreiding is van deze praktijken?

Als hij dat weet, zal hij toch niet meer naar een stop-motionfilm kunnen kijken? Met andere woorden, hij wordt kleifobisch of lutumotofoob.

Dus de volgende keer dat een animatiefilm je rillingen over de rug loopt, zijn die beelden ofwel verontrustend realistisch, ofwel weet je gewoon te veel.

Een totaal onbewust persoon ervaart dit nauwelijks!

Conclusie

Hoewel er veel redenen zijn waarom claymation griezelig is, is een van de meest geloofwaardige verklaringen dat het te wijten is aan de ultrarealistische animatie die op de een of andere manier in het gebied van griezelig valt.

Bovendien hebben de meeste claymation-films donkere en bloederige verhalen, die kunnen bijdragen aan het algehele gevoel van onbehagen bij het kijken naar deze films.

Echter, zoals bij elke angst of fobie, kan het soms zijn omdat je te veel weet over het onderwerp of omdat het natuurlijk is.

Maar goed, hier is het goede nieuws! Je bent niet de enige met het gevoel. Sterker nog, veel mensen zoals jij vinden kleien verontrustend.

Misschien kijk je liever naar een type stop-motion dat in plaats daarvan pixilatie wordt genoemd

Hallo, ik ben Kim, een moeder en een stop-motionliefhebber met een achtergrond in mediacreatie en webontwikkeling. Ik heb een enorme passie voor tekenen en animatie, en nu duik ik halsoverkop de wereld van stop-motion in. Met mijn blog deel ik mijn lessen met jullie.